توی این مدتی که ازدواج کردم یادگرفتم که آدم ها رو بی دلیل دوست داشته باشم..بدون هیچ بهانه ای ...
یاد گرفتم که اول دوست داشته باشم و بعد فکر کنم که چرا دوست دارم...
اولش خیلی کار سختی بوداما کم کم بهش عادت کردم.
حالا می فهمم که چقدر آدم ها به دوست داشته شدن محتاجن...دوست داشته شدن بی قید و شرط.. دوست داشته شدن بی دلیل...
این که بهشون توجه کنی..این که وانمود کنی مهم هستن..این که توی مدت کوتاهی که باهاشون هستی نشون بدی که واسشون ارزش قائلی.... گاهی خوشحال کردن آدم هاچقدرساده است...
گاهی آدم ها با همه پیچید گی شون خیلی ساده اند.. و خیلی قانع...
فقط یک کم عشق و توجه....
فقط همین.
.
.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر